1939_08_04 Η Υπομονή

[Ани]

Η Υπομονή

 

Οι άνθρωποι της νέας κουλτούρας ξεχωρίζουν με την υπομονή. Κάτι πολύ βασικό, το οποίο λείπει από πολλούς σύγχρονους ανθρώπους, είναι η υπομονή. Λίγους ανθρώπους θα συναντήσετε σήμερα που να έχουν υπομονή. Οι περισσότεροι άνθρωποι φέρνουν την σκιά της υπομονής - την ανυπομονησία, τη δυστυχία και τα βάσανα, αλλά όχι και την ίδια την υπομονή. Υποφέρουν αναγκαστικά τα βάσανα, την δυστυχία και νομίζουν ότι είναι υπομονετικοί. Φαινομενικά είναι έτσι, αλλά εσωτερικά αυτοί συνεχώς μουρμουρίζουν, συνεχώς είναι δυσαρεστημένοι.

 

Πολλοί από τους σύγχρονους ανθρώπους είναι δυσαρεστημένοι από τον κόσμο και απορούν γιατί ο κόσμος έχει δημιουργηθεί τόσο αντιφατικά. Εάν τους δοθεί η δυνατότητα να δημιουργήσουν καινούργιο κόσμο, πώς θα τον δημιουργούσαν; Εάν κάποιος ασχοληθεί με την δημιουργία νέου κόσμου, πρώτα απ' όλα θα τοποθετήσει τον εαυτό του. Πού θα βάλει τους άλλους ανθρώπους; Εάν τίθεται θέμα για τέτοιο κόσμο, κάθε ένας τον έχει δημιουργήσει ήδη για τον εαυτό του, κάθε ένας έχει τοποθετηθεί στην πρώτη θέση. Τι μπορεί να κατορθωθεί σ' έναν κόσμο, στον οποίο όλοι οι άνθρωποι είναι πρώτοι; Ο κόσμος υποφέρει από τους πρώτους. Δύο άτομα τσακώνονται μεταξύ τους για την πρώτη θέση. Κάθε ένας κοιτάει τα πράγματα από τη δική του, από την προσωπική του, πλευρά, όπως αντανακλούνται σ' αυτόν. Λετε ότι κανένας δεν κάνει καλά, γιατί δεν συμπεριφέρονται προς εσάς όπως πρέπει, Είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος να μην έχει πράξει ως προς εσάς όπως πρέπει, όμως ξέρετε σε τι συνθήκες βρέθηκε;

 

Αφήνετε τη νύχτα έναν άνθρωπο σε σκοτεινό δωμάτιο και τον αναγκάζετε να κινηθεί χωρίς να κάνει καμία ζημιά. Αυτό είναι αδύνατον. Αυτός ο άνθρωπος δεν βλέπει, ούτε γνωρίζει την κατάσταση. Όταν μπει στο σκοτεινό δωμάτιο, σίγουρα θα ρίξει κάτω κάποια καρέκλα, ή τραπέζι, θα σπρώξει κάποιο βιβλίο, θα σπάσει κάποιο βάζο. Είναι αδύνατον να κινηθεί ο άνθρωπος την σκοτεινή νύχτα στο βουνό, χωρίς να σκοντάψει κάπου. Τι πρέπει να κάνει ο άνθρωπος για να μην κάνει ζημιές; Αφού η νύχτα είναι σκοτεινή, πρέπει να κάθεται σε μία θέση, και να μην κινείται. Επομένως, εάν δείτε ότι δύο άτομα τσακώνονται, να ξέρετε ότι βρίσκονται σε σκοτεινό δωμάτιο, γεμάτο με έπιπλα. Σίγουρα θα χτυπήσουν και θα προκαλέσουν ζημιές. Εάν πείτε ότι κάποιος άνθρωπος είναι καλός, θα ξέρετε ότι ζει σ' έναν τακτοποιημένο κόσμο, όπου αποκλείονται κάθε είδους συγκρούσεις. Επομένως, η καλοσύνη σας δεν οφείλεται σ' εσάς. Εάν δείτε ένα όμορφο άγαλμα, ποιανού είναι η ομορφιά: Του γλύπτη ή του ίδιου του αγάλματος; Το άγαλμα είναι διαφήμιση του ίδιου του γλύπτη.

 

Οι Αμερικάνοι είναι πολύ εφευρετικοί στις διαφημίσεις τους. Στις μεγάλες πόλεις, συχνά συναντάτε ανθρώπους ντυμένους με βασιλικούς μανδύες, με κορώνα στο κεφάλι, που κινούνται αργά κι ενεργούν σαν βασιλιάδες. Εξωτερικά είναι βασιλιάδες, αλλά κανένας δεν τους δίνει σημασία. Γιατί; Γιατί στην πλάτη τους έχουν κολληθεί διάφορες διαφημίσεις. Οι Αμερικάνοι έχουν συνηθίσει τέτοιους βασιλιάδες, στην πλάτη των οποίων υπάρχουν κρεμασμένες διαφημίσεις για ξένες εφευρέσεις και αποκτήματα. Αυτοί δεν αποτελούν κάτι ουσιαστικό, το οποίο ν' αξίζει την προσοχή του ανθρώπου.

 

Ποιο είναι το ουσιαστικό στον άνθρωπο; Το ουσιαστικό στον άνθρωπο είναι η ζωή του. Η ζωή πρέπει να κυλάει στον άνθρωπο. Όμορφο πράγμα είναι το άγαλμα, όμως αυτό στερείται ζωής. Όσο μικρός και ασήμαντος να είναι ο άνθρωπος, αυτός είναι πιο σημαντικός από όλα τα αγάλματα του κόσμου, γιατί μέσα του υπάρχει ψυχή, πνεύμα, νους, καρδιά και θέληση. Γι' αυτά τα πράγματα ο άνθρωπος πρέπει να είναι αγαπητός και σεβαστός.

 

Κι έτσι, το πρώτο πράγμα που είναι απαραίτητο στον άνθρωπο, είναι η υπομονή. Αυτός πρέπει να έχει τέτοια συνειδητότητά μέσα του, ώστε, με τις αρετές και τα χαρίσματα που του έχουν δοθεί, να περνάει μέσα από τις μεγαλύτερες ταλαιπωρίες και στερήσεις, χωρίς να του κάνουν κανένα κακό. Πρέπει να περνάει έτσι, ώστε να βάζει κάθε τι στη θέση του. Τι θα πουν οι άνθρωποι γι' αυτόν, εάν βγει μπροστά τους με ρούχα γυρισμένα ανάποδα; Στην ψυχική ζωή, το αναποδογυρισμένο ρούχο αποτελεί διεστραμμένη αρετή. Η ανυπομονησία είναι διαστρεβλωμένη αρετή. Ο ανυπόμονος έχει στρέψει την υπομονή ανάποδα και εμφανίζεται μ' αυτήν μπροστά στους ανθρώπους. Για να είναι υπομονετικός, ο άνθρωπος πρέπει να βρίσκεται σε μία θέση. Όσο είναι στο σκοτάδι, ο άνθρωπος πρέπει να είναι υπομονετικός. Μόλις εξαφανιστεί το σκοτάδι, η υπομονή δεν είναι απαραίτητη. Όσο υπάρχουν εμπόδια στο δρόμο του, ο άνθρωπος πρέπει να είναι υπομονετικός. Μόλις φύγουν τα εμπόδια, η υπομονή από μόνη της φεύγει. Ο άνθρωπος μπορεί ήδη ελεύθερα να κινείται. Ο ανυπόμονος κινείται στο σκοτάδι, μεταξύ των εμποδίων, με αποτέλεσμα να εμφανίζεται η δυσαρέσκεια. Η υπομονή είναι για τους έλλογους ανθρώπους. Ο έλλογος πρώτα δοκιμάζει τα πράγματα κι έπειτα τοποθετείται ως προς αυτά. Όταν δει έναν καρπό, δεν λεει αν είναι καλός ή κακός, αλλά τον τρώει, τον δέχεται μέσα του και παρακολουθεί τι αντίκτυπο έχει. Εάν φέρει ευδιαθεσία στο στομάχι του και στο μυαλό του, ο καρπός είναι καλός. Εάν φέρει και την παραμικρή αδιαθεσία, ο καρπός δεν είναι καλός. Ο καλός καρπός βρίσκει θέση και στο μυαλό του ανθρώπου, και στον μεγάλο κόσμο της σκέψης.

 

Οι άνθρωποι οι οποίοι ζουν στη γη, είναι πολύ ανυπόμονοι. Όσο ήταν στον αόρατο κόσμο, αυτοί προξενούσαν μεγάλες ενοχλήσεις. Για να τις αποφύγουν, έχουν σταλθεί στη γη να μάθουν, να αποκτήσουν υπομονή. Δηλαδή, ο άνθρωπος έχει κατέβει στη γη για να μάθει τον νόμο της υπομονής. Όλα τα βάσανα και οι ζημιές, στις οποίες σκοντάφτει ο άνθρωπος, είναι αντικείμενο μαθητείας. Μέσω αυτών, μαθαίνει την υπομονή. Υπ' αυτή την έννοια, αυτές έχουν τον λόγο ύπαρξης τους. Για παράδειγμα, ένας άνθρωπος υποφέρει, στεναχωριέται, ενώ κάποιος άλλος χαίρεται. Το μαρτύριο του ενός είναι χαρά για τον άλλον. Ο άνθρωπος τρώει το μήλο, χαίρεται, αισθάνεται ευχάριστα. Εάν το μήλο είχε την συνειδητότητά του ανθρώπου, σίγουρα θα υπέφερε. Για το μήλο, τα δόντια του ανθρώπου είναι αρετές, μέσα από τις οποίες αυτός το δέχεται σαν επισκέπτη μέσα του. Σαν φαει το μήλο, ο άνθρωπος πρέπει να μάθει από αυτό την υπομονή. Αυτός το τσαλακώνει, το μασάει, όμως αυτό σιωπά, τίποτε δεν λεει.

 

Μεγάλο πράγμα είναι η υπομονή. Ο Επίκτητος, ένας σπουδαίος Έλληνας φιλόσοφος, ήταν σκλάβος σ' έναν Ρωμαίο πατρίκιο. Ο κύριος του μεταχειριζόταν άσχημα και σκληρά όλους τους υπηρέτες, τους οποίους συχνά τιμωρούσε. Καθώς τους χτυπούσε και τους κακομεταχειριζόταν, αυτοί φώναζαν, έβριζαν. Μόνον ο Επίκτητος σιωπούσε. Ό,τι και να του έκανε ο κύριος του, όπως και να του συμπεριφερόταν, ο Επίκτητος σιωπούσε και χαμογελούσε. Αυτή η συμπεριφορά ενοχλούσε τον κύριο του. Αυτός απορούσε για τον χαρακτήρα του. Ο Επίκτητος ήθελε να του πει ότι δεν πρέπει να ξεχνιέται, γιατί, αν και σπουδαίος πατρίκιος, κάποτε μπορεί να βρεθεί στην δική του θέση. Μία μέρα, ο κύριος του θύμωσε και άρχισε δυνατά να πιέζει το πόδι του Επίκτητου. Ο τελευταίος τον κοίταξε ήσυχα και του είπε: Κύριε, όταν πιέζεις το πόδι μου, μπορεί να το σπάσεις. Εάν το σπάσεις, πρώτα απ' όλα εσΰ θα χάσεις, γιατί δεν θα μπορώ να σου δουλεύω. Ο κύριος συνέχισε να πιέζει το πόδι του, μέχρι που το έσπασε. Από κείνη τη στιγμή, ο Ρωμαίος πατρίκιος ελευθέρωσε τον Επίκτητο από την σκλαβιά, του έδωσε ένα μεγάλο ποσόν και τον έστειλε στην Ελλάδα, όπου σύντομα ο Επίκτητος απόκτησε φήμη ως σπουδαίος φιλόσοφος. Αυτό σημαίνει υπομονή.

 

Τι κάνουν οι σημερινοί άνθρωποι, ένα κάποιος τολμήσει να τους πιέσει το πόδι; Δεν είναι αναγκαίο να πιέσετε το πόδι κάποιου από τους σύγχρονους ανθρώπους και να δοκιμάσετε την υπομονή του. Είναι αρκετό ν' αγγίξετε το ρούχο του, για να στραφεί προς εσάς με σκληρό τόνο και να σας ρωτήσει γιατί τον σπρώχνετε ή γιατί τον ενοχλείτε. Ακολουθήστε την φιλοσοφία του Επίκτητου για την υπομονή. Ακολουθήστε τη φιλοσοφία της πέτρας για την υπομονή. Εσείς βαδίζετε πάνω στις πέτρες, κάθεστε πάνω τους, όμως αυτές δεν αγκομαχούν. Αυτές περιμένουν χιλιάδες εκατομμύρια χρόνια και θα περιμένουν ακόμη τόσο, μέχρι που να έρθει η μέρα της απελευθέρωσης τους.

 

Ποια είναι η αιτία της ανυπομονησίας στον άνθρωπο; Κάποιοι άνθρωποι είναι πολύ ανυπόμονοι, επειδή τους λείπει η σταθερότητα του χαρακτήρα. Χωρίς υπομονή, ο ανθρώπινος χαρακτήρας στερείται θεμελίων. Για έναν τέτοιον άνθρωπο, λέμε ότι δεν έχει ηθική σταθερότητα. Η σκληρότητα στον άνθρωπο είναι ηθική ιδιότητα. Στον Θείο κόσμο η σκληρότητα είναι η οπισθοφυλακή του ανθρώπου. Λένε ότι ο Θεός είναι υπομονετικός. Αυτός υπομένει τον άνθρωπο με όλες του τις αδυναμίες και τις ελλείψεις και ψάχνει τρόπο να τις μετατρέψει σε κάτι πολύτιμο.

 

Στη βουλγάρικη γλώσσα, η διαφορά μεταξύ των λέξεων υπομονή (τερπένιε) και ανυπομονησία (νετεπέρνιε) είναι το αρνητικό μόριο 'ΉΕ" (νε). Σ' αυτό βρίσκεται η μεγαλοσύνη του Θεού, στο ότι από το τίποτε φτιάχνει κάτι. Το αρνητικό μόριο "ΗΕ" (νε) αποτελείται από δυο γράμματα, δηλαδή από τα στοιχεία: "Η" (ν) και "Ε" (ε). Το γράμμα "Η" (ν) αποτελείται από το μέρος της γυναικείας ανυπομονησίας. Αυτή αποτελεί την γέφυρα. Αυτό δείχνει ότι, όπου πέσει η γυναίκα, αρχίζει να κάνει γέφυρες. Ο άνδρας πάλι αγαπάει να κηρύττει. Αυτό φαίνεται από το γράμμα "Ε" (ε). Ο άνθρωπος διατάζει και την γυναίκα του. Θέλει απ' αυτήν υποταγή. Όταν δει ότι κάπου θ' αρχίσει πόλεμος, η γυναίκα μπαίνει στον ρόλο της να υποτάσσεται. Όταν κάνει γέφυρα, αυτή φέρνει την ειρήνη. Τι πράγμα είναι η ειρήνευση; Πότε γίνεται ειρήνη μεταξύ των δύο πλευρών που πολεμούν; Όταν μεταξύ τους μπει η λογική. Δηλαδή, η γέφυρα που η γυναίκα χτίζει, αυτή είναι η λογική της. Όπου υπάρχει λογική, εκεί οι αντιθέσεις εύκολα τακτοποιούνται. Όπου η λογική απουσιάζει, εκεί οι αντιθέσεις παίρνουν μεγάλες διαστάσεις.

 

Επομένως, η γυναίκα έχει έρθει στον κόσμο για να φέρει τη λογική μεταξύ των ανθρώπων, να τους μάθει την υπομονή. Αυτό κάνει την γυναίκα υπομονετική. Όμως υπάρχει μία γυναίκα της ανυπομονησίας. Το ίδιο αφορά και τον άνδρα: Υπάρχει ένας άνδρας της υπομονής κι ένας της ανυπομονησίας. Όταν συναντηθούν ο ανυπόμονος άνδρας και η ανυπόμονη γυναίκα, αρχίζουν να φιλονικούν. Η γυναίκα θέλει να κάνει γέφυρα, όμως δεν έχει υλικό. Ο άνδρας θέλει να μεγαλώσει, να διαπλατυνθεί και διατάζει τη γυναίκα του, όμως αυτή δεν υπομένει ξένες διαταγές. Δύσκολα συνεννοούνται οι άνθρωποι. Γιατί; Γιατί θέλουν να συνδέσουν τις δύο πλευρές του ποταμού. Αυτές ποτέ δεν είναι μαζί και δεν μπορούν να συνενωθούν. Αν θέλετε να περάσετε από τη μία όχθη στην άλλη, οπωσδήποτε πρέπει να χτίσετε γέφυρα. Μόνον η γέφυρα, δηλαδή η κατανόηση, είναι σε θέση να συνενώσει αυτά τα δύο διαφορετικά στοιχεία. Λένε, για παράδειγμα, ότι δυο αδελφοί τσακώνονται για την μοιρασιά. Αυτοί ποτέ δεν ήταν μαζί. Αυτοί είναι οι όχθες ενός ποταμού, μεταξύ των οποίων κυλούσε νερό. Το νερό τους χώριζε. Για να συμφιλιωθούν, βάλτε πάνω απ' αυτούς μία γέφυρα. Το νερό το οποίο κυλάει μεταξύ των ακτών ενός ποταμού, είναι η ζωή, μέσα από την οποία οι άνθρωποι δοκιμάζονται.

 

Δύο ασκητές φιλόσοφοι δούλευαν πάνω στην υπομονή. Συναγωνίζονταν μεταξύ τους ποιος θα αναπτύξει τη μεγαλύτερη υπομονή. Ένας ζητιάνος χρησίμευσε σαν αντικείμενο, για να εξετάσει την υπομονή τους. Κάθε μέρα αυτός πήγαινε στον πρώτο ασκητή, και πάντα ήταν καλοδεχούμενος. Ο ασκητής του έδινε χρήματα, τροφή και με αγάπη τον κατευόδωνε. Τον επισκέφτηκε δεκαεννιά φορές συνεχώς. Μετά απ' αυτό, ο ζητιάνος αποφάσισε να επισκεφτεί και τον δεύτερο ασκητή. Πήγε δύο - τρεις φορές συνεχώς, και ο ασκητής τον δεχότανε με αγάπη, του έδινε κάτι. Την πέμπτη μέρα, όμως, ο ασκητής θύμωσε και του είπε: Σταμάτα πια να με ενοχλείς, μ' εσένα μόνο θα ασχολούμαι; Πόσοι ζητιάνοι υπάρχουν ακόμη στους οποίους τίποτε δεν έχω δώσει! Ο ζητιάνος του υποκλίθηκε με σεβασμό και του είπε: Αδελφέ, έχεις πολύ ακόμη να δουλέψεις πάνω στην υπομονή. Επήγα δεκαεννιά μέρες συνεχώς στον γείτονα σου, όμως αυτός ποτέ δεν θύμωσε. Κάθε φορά με δεχόταν με αγάπη, σαν να με έβλεπε για πρώτη φορά. Εσύ, την πέμπτη μέρα, μ' έδιωξες.

 

Οι σύγχρονοι άνθρωποι, σαν δύο ασκητές, συναγωνίζονται μεταξύ τους στην υπομονή, όμως κόβονται στο διαγώνισμα. Αυτοί έχουν χάσει το αρχέτυπο της υπομονής. Μια είναι η εικόνα της υπομονής στη γυναίκα και άλλη στον άνδρα. Όλα τα υπόλοιπα υποδείγματα της υπομονής είναι αντίγραφα των δύο πρωτοτύπων. Ποιο υπήρξε ενωρίτερα: Η υπομονή, ή η ύπαρξη η οποία υπομένει; Πρώτα ήταν η ύπαρξη, η οποία υπέμενε, και απ' αυτήν βγήκε η υπομονή, σαν αρετή της. Επομένως, για να μιλάμε για την υπομονή, πρέπει να έχουμε υποκείμενο, το οποίο να υπομένει. Προς αυτή την εικόνα της υπομονής πρέπει να στρέφεται κάθε άνθρωπος. Όταν υπάρχουν παιδιά, υπάρχει και μητέρα, και πατέρες, όταν υπάρχουν αγάλματα, υπάρχουν και γλύπτες, όταν υπάρχουν χωράφια, υπάρχουν και αγρότες, όταν υπάρχουν συγγραφείς, επιστήμονες και φιλόσοφοι, θα υπάρχουν και βιβλία.

 

Η υπομονή είναι μια από τις ιδιότητες της αγάπης. Όταν αγαπάς, μπορείς να υπομένεις. Εάν δεν αγαπάς, δεν μπορείς να υπομένεις. Όταν ο πλούσιος και ο φτωχός συνενωθούν σ' ένα μέρος, μπορούν να υπομένουν ο ένας τον άλλον. Εάν συγκεντρωθούν δύο φτωχοί, δεν μπορούν να υπομένουν ο ένας τον άλλον. Επομένως, όταν οι άνθρωποι δεν μπορούν να υπομένουν, θα ξέρετε ότι είναι φτωχοί. Τι πρέπει να κάνουν, για να υπομένουν ο ένας τον άλλον; Να πάρουν μερικούς πλούσιους μεταξύ τους. Για να είναι υπομονετικός ο άνθρωπος, πρέπει να είναι περιτριγυρισμένος από υπομονετικούς ανθρώπους. Υπομονετικοί είναι οι άνθρωποι όταν τίποτε δεν τους λείπει. Δηλαδή, για να είναι υπομονετικός ο άνθρωπος, πρέπει να έχει πατέρα, μητέρα, αδέλφια, αδελφές, άντρα, γυναίκα, διδάσκαλο, υπηρέτες. Δηλαδή, όλα αυτός θα τα βρει μέσα του. Αυτοί είναι οι γείτονες του. Εάν βρει ο άνθρωπος τους γείτονες του μέσα του, γίνεται υπομονετικός. Πάντα τους συμβουλεύεται, αυτοί τον βοηθούν, αλλά κι αυτός τους βοηθά.

 

Ο Χριστός λεει: "Θα πέμψω το πνεύμα μου." Το πνεύμα είναι το ισχυρό, το μεγάλο στον άνθρωπο, που τον κάνει υπομονετικό. Το πνεύμα διαπλατύνει την ανθρώπινη ψυχή, φέρνει μέσα της αγάπη και φως, όπως ο ήλιος στέλνει το φως του και τη θερμότητα του σε όλες τις ζωντανές υπάρξεις. Αυτό το οποίο ονομάζουμε ηλιακές ακτίνες, δεν είναι τίποτε άλλο, εκτός από έλλογα όντα που έχουν ντυθεί με φωτεινούς μανδύες, που τρέχουν σ' όλο το σύμπαν, για να μεταφέρουν το φως και τη θερμότητα σ' όλες τις υπάρξεις. Όταν τελεκόσουν την δουλειά τους, πάλι κρύβονται στον ήλιο. Σύμφωνα με μία θεωρία, οι ηλιακές κηλίδες αποτελούν τρύπες, ανοίγματα στον ήλιο, μέσα από τα οποία περνούν οι άγγελοι αφού τελειιύσουν τη δουλειά τους στη γη. Δεν γνιορίζουμε εάν πράγματι είναι έτσι. Αυτό δεν είναι επιστημονική θεωρία η οποία μπορεί να αποδειχθεί.

 

Ό,τι και να λένε οι άνθρωποι, στο τέλος πάλι διερωτώνται: Γιατί υπάρχουν οι δυσκολίες στον κόσμο; Δεν γίνεται χωρίς δυστυχία; Η δυστυχία και η χαρά στη ζωή αποτελούν την δουλειά του ανθρώπου. Η δυστυχία είναι εσωτερική Θεία δουλειά, και η χαρά εξιοτερική. Όσο δεν καταλαβαίνει τον Θείο δρόμο, ο άνθρωπος δεν μπορεί να καταλάβει την έννοια των δυσκολιών και των χαρών. Και ο μαθητής πολλές φορές δεν καταλαβαίνει γιατί του δίνονται οι εργασίες στο σπίτι. Ο διδάσκαλος των μαθηματικών δίνει εργασία για το σπίτι στον μαθητή του. Ο καλός ο μαθητής πάντα λύνει τα προβλήματα του. Εάν δεν μπορεί να λύσει κάποιο πρόβλημα, δεν ησυχάζει. Εφαρμόζει μία άλλη, κι έπειτα μια τρίτη μέθοδο, όμως το πρόβλημα δεν λύνεται. Πέφτει να κοιμηθεί, αλλά δεν τον πιάνει ύπνος. Σηκώνεται πάλι, ξαναξαπλώνει, κι όλο για το πρόβλημα σκέφτεται, Μόλις το λύσει, χαίρεται και πέφτει να κοιμηθεί ήσυχος. Όποιος τον παρατηρεί τι κάνει, θα πει ότι υποφέρει. Δεν υποφέρει, αλλά λύνει τις ασκήσεις που έχει για το σπίτι.

 

Δηλαδή, οι δυσκολίες δεν είναι τίποτε άλλο εκτός από προβλήματα για το σπίτι. Από την σωστή λύση αυτών των προβλημάτων εξαρτάται η επιτυχία του μαθητή. Όποιος δεν καταλαβαίνει την έννοια των προβλημάτων, αυτός θέλει να απελευθερωθεί απ' αυτά. Δεν ξέρει ότι, εάν στερηθεί το πρόβλημα, θα στερηθεί και την χαρά. Αφού υπάρχει χαρά, θα υπάρχουν και προβλήματα. Αφού υπάρχουν προβλήματα, θα υπάρχει και χαρά. Για τον σύγχρονο άνθρωπο, τα προβλήματα είναι απαραίτητα, σαν μεγάλο αγαθό στη ζωή του. Πώς υποδέχονται οι άνθρωποι το Χριστό; Έγινε βασιλιάς ο Χριστός; Με ένδυμα βασιλιά και με κορώνα στο κεφάλι περπατούσε; Το ραβδί του Ρωμαίου πατριάρχη κρατούσε; Όχι, όταν ήρθε στη γη ο Χριστός, έδωσε όλα όσα είχε, για να βοηθήσει τους ανθρώπους. Τελικά, έδωσε και το τελευταίο του ένδυμα κι έτσι έφυγε για τον ουρανό. Ουσιαστικά ο Χριστός ήταν ντυμένος με ένδυμα πιο ωραίο από το βασιλικό μανδύα. Ήταν ντυμένος με τον μανδύα της αγάπης, και στο κεφάλι του έφερε την βασιλική κορώνα της αγάπης.

 

Σε μία παράδοση για τον Χριστό, αναφέρεται ότι, όταν ήταν σταυρωμένος, μία γυναίκα έτρεξε, πλησίασε στον σταυρό και τον παρακάλεσε να σώσει το παιδί της, το οποίο έσφιγγε δυνατά στα στήθη της. Ο Χριστός ζήτησε να του ξεκαρφώσουν το χέρι, για να βοηθήσει τη μητέρα που υπέφερε. Έβαλε το χέρι του πάνω στο άρρωστο παιδί, το οποίο την ίδια στιγμή θεραπεύτηκε. Μετά από αυτό, εκ νέου του κάρφωσαν το χέρι. Πόσοι άνθρωποι είναι έτοιμοι να κάνουν ένα μικρό καλό από αγάπη, ακόμα και στην τελευταία στιγμή της ζωής τους;

 

Οι σύγχρονοι άνθρωποι ενοχλούνται από μικρά πράγματα. Κάποιος παραπονιέται ότι δεν τον κοίταξαν έτσι όπως έπρεπε. Πώς τον κοίταξαν; Στραβά. Και από πού βρήκε εργαλείο με. το οποίο να καθορίζει την γωνία του βλέμματος; Άλλος παραπονιέται ότι δεν τον κοίταξαν ζεστά. Πώς μέτρησε την θερμοκρασία του βλέμματος; Με δυο λόγια, οι άνθρωποι παραπονιούνται ο ένας από τον άλλον όταν δεν αγαπιούνται. Για να σ' αγαπούν, πρέπει να αγαπάς κι εσύ. Η αγάπη εμφανίζεται στο πάρε δώσε. Όποιος αγαπάει, αυτός δίνει. Όποιος αγαπάει, αυτός παίρνει. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να δίνει και να παίρνει την ίδια στιγμή. Εάν την πρώτη στιγμή δώσει, την δεύτερη στιγμή θα πάρει. Το ένα και το αυτό πρόσωπο δεν μπορεί μόνο να δίνει, ή μόνο να παίρνει.

 

Η αληθινή αγάπη εμφανίζεται μόνο τότε, όταν μεταξύ των όντων γίνεται σωστή ανταλλαγή του δούναι και λαβείν. Λέμε ότι ο άνδρας αντιπροσωπεύει το νου, και η γυναίκα την καρδιά. Εμείς βλέπουμε τον άνδρα και τη γυναίκα σαν όρους και όχι σαν μορφές. Μπορούμε να πούμε ότι ο άνδρας είναι ο νους, η σκέψη, και η γυναίκα είναι η καρδιά, το συναίσθημα. Όταν ο άνδρας και η γυναίκα καταλάβουν αυτό το θέμα σωστά, ζουν καλά. Εάν δεν το καταλάβουν σωστά, συνεχώς τσακώνονται για το ποιος να πάρει την πρώτη θέση. Πρέπει να τσακώνονται τα πόδια, ποιο από τα δυο θα είναι πρώτο; Την μια στιγμή το δεξιό πόδι είναι μπροστά, μετά το αριστερό πόδι βγαίνει μπροστά. Καθώς κινούνται, μία το δεξιό πόδι βγαίνει μπροστά και το αριστερό μένει πίσω, και μια το αριστερό βγαίνει μπροστά και το δεξί μένει πίσω έτσι ο άνθρωπος κινείται. Το βασικό είναι να υπάρχει κίνηση. Σαν περπατάει το δεξιό πόδι μπροστά, ο άνθρωπος σκέπτεται, μόλις το αριστερό βγει μπροστά, ο άνθρωπος αισθάνεται. Όταν το δεξιό πόδι είναι μπροστά, ο άνθρωπος μιλάει λογικά, όταν το αριστερό πόδι βγαίνει μπροστά, ο άνθρωπος βοηθάει τους φτωχούς κι αυτούς που υποφέρουν, τους άρρωστους. Το δεξιό πόδι μαζεύει το κεφάλαιο και το αριστερό το μοιράζει. Όσο είναι βασικό να μαζεύεις κεφάλαιο, τόσο είναι βασικό και να το μοιράζεις.

 

Οι άνθρωποι δεν μπορούν ν' αντέξουν, γιατί δεν καταλαβαίνουν τον Θείο δρόμο. Κάποιος λεει: Δεν μπορώ να υποφέρω αυτόν τον άνθρωπο. Γιατί δεν μπορείς να τον υποφέρεις; Γιατί έχει κάποιο ελάττωμα. Το αίτιο δεν είναι στον άνθρωπο τον οποίο δεν μπορείτε να υποφέρετε, αλλά στις αντιλήψεις σας. Εάν μπείτε στο ατελιέ ενός ζωγράφου, ο οποίος ζωγραφίζει μία εικόνα, εσείς θα βγείτε από κει απογοητευμένοι. Λετε ότι η ζωγραφιά του ζωγράφου είναι πολύ άσχημη. Το λάθος δεν είναι στον ζωγράφο ούτε στην εικόνα, αλλά σε σας τον ίδιο. Η εικόνα είναι στην αρχή της. Μία μέρα, όταν τελειοποιηθεί, τότε μπορείτε να δώσετε τη γνώμη σας γι" αυτήν. Εσείς μπήκατε στο ατελιέ του ζωγράφου χωρίς την άδεια του. Επομένως, κάθε άνθρωπος τον οποίο δεν μπορείτε να υποφέρετε, είναι μία ημιτελής εικόνα. Εσείς έχετε μπει στο ατελιέ του Θεού χωρίς την άδεια του. Ο Θεός δουλεύει πάνω σ' αυτόν τον άνθρωπο, ο οποίος δεν είναι τελειοποιημένη ζωγραφιά. Για να μπορείτε να τους αντέχετε αυτούς, όπως είναι, ας φανταστεί ο καθένας σας ότι βρίσκεται στο ατελιέ του Θεού, ο οποίος, με αγάπη και υπομονή, φτιάχνει τις στραβές γραμμές της δικής σας ζωγραφιάς. Να πείτε: Όπως ο Θεός με υπομένει, έτσι κι εγώ πρέπει να υπομένω τον πλησίον μου. Χίλια χρόνια ακόμη ο Θεός θα δουλεύει πάνω στον άνθρωπο, μέχρι να τον κάνει τέλειο.

 

Ένας κήρυκας έλεγε στους αδελφούς του, τους νέγρους, πώς ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο. Έλεγε ότι ο Θεός πήρε χώμα, το ζύμωσε αρκετή ώρα και, τελικά, έκανε απ' αυτό τον πρώτο άνθρωπο. Για να το ξεράνει, το έβαλε μέσα σ' ένα φράκτη, όπου το κράτησε για τρεις μέρες. Ένας από τους ακροατές ρώτησε τον κήρυκα: Ποιος έκανε τον φράκτη; - Αυτό δεν είναι δική σας δουλειά.

 

Δεν είναι βασικό ποιος έκανε τον φράκτη. Βασικό είναι ότι ο φράκτης υπάρχει. Όχι μόνο αυτό, αλλά ο φράκτης κάνει τους ανθρώπους ανυπόμονους. Όταν μεταξύ δύο γειτόνων σηκώσουμε ένα φράκτη, ένα όριο, αμέσως γίνονται φιλονικίες. Οι γείτονες γίνονται ανυπόμονοι κι αρχίζουν να φιλονικούν. Μέσω του φράκτη, αυτοί γνωρίζονται. Η πόρτα είναι επίσης ένας φράκτης μεταξύ των ανθρώπων. Για να μπεις σ' ένα σπίτι, πρέπει πάντα ν' ανοίξεις μία πόρτα. Εάν μπεις με αγάπη, κανένας δεν σε ρωτάει γιατί ήρθες. Εάν μπεις χωρίς αγάπη, όλοι σε ρωτούν. Για τον άνθρωπο της αγάπης, όλες οι πόρτες είναι ανοιχτές. Για τον άνθρωπο του μίσους, όλες οι πόρτες είναι κλειστές. Όποιος μπαίνει σ' ένα σπίτι, αυτός πρέπει να φέρει το δώρο της αγάπης. Θέλετε οι άνθρωποι να σας δέχονται καλά; Τότε να τους φέρνετε ακριβές πολύτιμες πέτρες, τις πολύτιμες πέτρες της αγάπης σας. Ας είναι η πρώτη πέτρα της Θείας αγάπης η πέτρα της υπομονής.

 

Να έχετε την υπομονή της μεγάλης μητέρας της αγάπης, που είναι έτοιμη συνεχώς να βοηθάει το παιδί της, που το έχει στις αγκάλες της. Όταν το κοιτάζει, λεει: Από αυτό το παιδί θα γίνει ένας άνθρωπος.

 

Να ακούτε τη φωνή της μεγάλης μητέρας, η οποία σας μιλάει, και να ευχαριστείτε τον Θεό γιατί μέσα απ' αυτήν μαθαίνετε την υπομονή.

 

4 Αυγούστου 1939, 5 μ.μ.