1929_10_23 Centrum Życia (obraz?)

[Ани]

Centrum Życia

 
Istnieją dwa podstawowe elementy, które określają kierunek życia człowieka: jego myśli i pragnienia. Zatem, abyśmy zrozumieli kierunek poruszania się jakiegoś człowieka, powinniśmy znać jego myśli i pragnienia. Jeśli nie znamy jego myśli i życzeń, nigdy nie będziemy znali kierunku ruchu tego człowieka.
 
Wyobraźcie sobie, że macie dwa punkty 1 i 2, znajdujące się poza pewnym okręgiem. Aby połączyć te punkty koniecznie trzeba przejść przez trzeci punkt leżący wewnątrz tego koła, na przykład przez punktu A – środek koła. By pewna myśl mogła się zrealizować, tzn. aby stała się ona czynnikiem sprawczym w życiu człowieka, koniecznie powinna ona posiadać pewne pragnienie jako poparcie jej. Jeżeli brak jej pragnienia jako oparcia, jest ona jak pustą butelka. A jaką wartość dla człowieka ma pusta butelka? Jakkolwiek piękny by był kształt tej butelki, skoro jest ona pusta, człowiek nie zainteresuje się nią. Dla człowieka ważna jest zawartość butelki, a nie jej kształt. To samo odnosi się do domu. Każdy dom jest na tyle ważny na ile jest w nim życie. Jakkolwiek piękny by był ten dom, skoro jest on pusty, nie ma on szczególnej wartości. Jaki będzie dom i jak będą żyć w nim ludzie – zależy to od ich inteligencji. Jeżeli właściciel domu zechce zbudować go z małymi oknami skierowanymi na północ, to po pewnym czasie on, jego żona i jego dzieci poczują fizyczne niedyspozycje, a mogą również poważnie zachorować. Jaka jest przyczyna tej niedyspozycji? Za mała ilość światła wchodzącego do domu. Każdy dom potrzebuje dużych i szerokich okien skierowanych na południe.

 

obraz

Teraz, oglądając schemat na rysunku, pewnie zapytacie się, czemu brakuje liczb 3, 6 i 9. Te liczby to wyniki. Liczby 1 i 2 są twórcze, są powiązane relacją. Liczba 3 jest wynikiem otrzymanym przy dodaniu 1 i 2. Sześć otrzymano przez dodanie liczb 2 i 4, a 9 – przez dodanie liczb 4 i 5. Liczby 2 i 4, 4 i 5 są również twórcze.
 
Teraz, jeśli napiszecie stosunek 1:2, pokazuje to, że istnieje relacja typu myśl skierowana na dane pragnienie. Stosunek ten można zapisać również na odwrót – 2:1. W pierwszym przypadku myśl jest silniejsza od pragnienia wskutek czego uczynek, tzn. liczba 3, która jest wynikiem połączenia 1 i 2, zawiera cechy tej myśli. W drugim przypadku mamy stosunek 2:1, tzn. silne pragnienie skierowane na jakąś myśl. W tym przypadku pragnienie bierze górę nad myślą i wynik 3 będzie posiadać cechy tego pragnienia. Ze stosunku żywych liczb jednej względem drugiej można wyjaśnić czemu w danej rodzinie czasami rodzi się więcej dziewczynek, a czasami więcej chłopców. Wtedy gdy matka jest silniejsza, rodzi się więcej dziewczynek; gdy ojciec jest silniejszy, rodzi się więcej chłopców.
 
Współcześni ludzie starają się zmienić kierunek swojego życia i wprowadzić w nim jakieś ulepszenia. Człowiek nie może zmienić kierunku swojego życia, jeżeli nie rozumie praw swoich myśli i pragnień. Człowiek nie może przetransformować swoich myśli w szlachetne pragnienia lub pragnień w jasne myśli, jeżeli nie posiada jednego centrum lub jednej świętej idei, do których dąży. Wiara w Boga jest centrum, które transformuje, przekształca ludzkie myśli i pragnienia. Zatem, człowiek powinien wierzyć w Boga, by mógł zmieniać kierunek swojego życia, aby nadać mu prawidłowy kierunek, odpowiadający jego dążeniom ku dobremu życiu. Jeżeli nie dąży do tego centrum, człowiek nie może żyć dobrze. Człowiek nigdy nie może być szczęśliwy, jeżeli nie posiada dobrych myśli i pragnień. Dobre myśli i pragnienia nie istnieją poza człowiekiem jako coś abstrakcyjnego, nieosiągalnego. Są one w nim samym i powodują radość najpierw w nim, a potem promieniują na otaczających go ludzi.
 
Podstawowym zadaniem człowieka jest to, by określił kierunek swoich myśli, pragnień i uczynków. Gdy tylko określi ich kierunek, będzie on w stanie określić również kierunek swojego życia. Tylko gdy człowiek określi te rzeczy, może zajmować się zagadnieniem ludzkiej duszy. Zanim człowiek przystąpi do spraw abstrakcyjnych, powinien on rozwiązać sprawy najbliższe mu. Czym jest człowiek? Człowiekiem jest to, co rozumie kierunek swoich myśli, pragnień i uczynków. Człowiekiem jest to, co rozumie kierunek swojego życia.
 
Mówią o człowieku, że jest jednostką. Kim jest człowiek jako jednostka? Istotą pełną uczuć. To że jest pełen uczuć, to jeszcze nie znaczy, że jest pełen Miłości. Uczucia nie oznaczają Miłości. Miłość to potężna siła, która stapia wszystko w jedną całość. Miłość jest poza ludzkimi myślami, uczuciami i działaniami. Porusza się ona poza kierunkiem ludzkiego życia. Człowiek zrozumie Miłości tylko wtedy, gdy zrozumie swoje myśli, uczucia i działania, gdy zrozumie kierunek swojego życia. Jako oddzielna, niezależna jednostka, człowiek jest wynikiem kierunku swojego życia, swoich myśli i pragnień, które są stosunkiem pomiędzy liczbami 1 i 2. Kiedy straci dyspozycje swojego ducha, człowiek pozostaje tylko ze stosunkiem 1:2 lub 2:1, lecz bez centrum, przez które przeprowadziłby swoje myśli i pragnienia celem ich przetransformowania.
 
Czym jest to centrum? W szerokim sensie tego słowa, centrum to punkt, w którym człowiek realizuje swoje myśli i pragnienia. Na przykład osoba A posiada myśl i pragnienia – 1 i 2, np.. chce sobie kupić ubrania. Pragnie i myśli nad wykonaniem swojego pragnienia lecz brak jej nawet piątaka w kieszeni. Dąży zatem ona do jakiegoś centrum. W tym przypadku bankier jest centrum, które zapewni jej możliwość zrealizowania swojego pragnienia. Zatem, jeżeli człowiek posiada centrum, do którego dąży, może on wyciągnąć z niego co tylko zapragnie. Zatem jako liczba 1 pojawia się u was pragnienie kupienia sobie ubrania. Potem przechodzicie przez centrum, które pomoże wam w zrealizowaniu waszej myśli i kontynuujecie drogę do punktu 2 – zrealizowania tego pragnienia. To samo można powiedzieć o punktach 4 i 5. W punkcie 4 pojawia się myśl, która powinna przejść przez pewne centrum i przejść do punktu 5, gdzie znajduje się zrealizowane pragnienie. To samo dzieje się z punktami 7 i 8. Poruszając się od punktu 1 do 8, człowiek zatacza koło ruchu, w którym myśli i pragnienia pojawiają się na przemian.
 
Jeżeli myśli i pragnienia człowieka nie są realizowane, pozostają one niepłodne. Żyjąc człowiek powinien dążyć do zrealizowania swoich myśli i pragnień. Jeśli ich nie realizuje, jeśli nie posiada żadnych osiągnięć, są one podobne do zwiędłych, niezapylonych kwiatów. Myśli i pragnienia człowieka powinny być ważne, żeby miał on osiągnięcia, żeby dawały mu one impuls do samorealizacji. Kto może być centrum ludzkich myśli i pragnień? – Chrystus. Jeśli myśli i pragnienia nie przejdą przez Chrystusa jako wewnętrzne centrum ludzkiego życia, to one nigdy nie mogą się zrealizować. Dążcie do Chrystusa jako do centrum, do którego nakierowujcie swoje myśli, aby przekształciły się one w szlachetne pragnienia. W kolejnej chwili nakierujcie swoje pragnienie do tego samego centrum – Chrystusa, by przetransformować kierunek swojego życia. Zatem, cokolwiek człowiek robi, z pewnością powinien przejść przez centrum Chrystusowego życia. Tylko w ten sposób jego myśli, uczucia i działania nabiorą prawidłowego kierunku ruchu. Poruszając się koło centrum ”A”, człowiek tworzy pewne koło, które ciągle się powiększa. Przechodząc przez centrum Chrystusowego życia, człowiek zaczyna przyjmować Jego myśli i pragnienia, wpatrywać się w cierpienia i męki ludzi. Mimo, że to nie na jego siły, pojawia się w nim pragnienie uratowania świata. Są to myśli i pragnienia Chrystusa. To zadanie jest łatwe dla Chrystusa, lecz dla zwyczajnego człowieka jest ono niemożliwe.
 
Jako uczniowie powinniście zrobić sobie podsumowanie, na temat tego, które myśli i pragnienia są wasze, a które są obce. Wasza myśl, wasze pragnienie są tymi, które możecie zastosować w danej chwili. Czy uważacie, że cały kosz z chlebem, który nosicie na plecach jest wasz? Tylko jeden kilogram jest wasz, a pozostały chleb jest obcy. Jeszcze na drodze spotkają was biedni, głodni ludzie, którzy rozgrabią chleb i pozostawią was z pustym koszem na plecach. Człowiek nie może się ubezpieczać(w sensie: zapewniać sobie np. dobra materialne) z (tym co) cudzym. Co to za radość, która dziś jest w was, a jutro znika? Radość która zjawia się i znika nie jest wasza. Zatem Chrystusowe życie może być centrum tylko dla tego, u którego to Życie się przejawiło. Jeżeli Chrystus nie przejawił się w danym człowieku, również Życie Chrystusa nie może być jego centrum.
 
Dziś ludzie mają relacje z Chrystusem, ponieważ On zjawił się raz na Ziemi. Jeżeli wcale nie zjawiłby się wśród ludzi, oni nie posiadaliby związków z Nim. Czy można modlić się do istoty, której nie znacie i która nie zna was? Dziecko woła swoją matkę i ona zwraca się do niego, ponieważ dziecko zna swoją matkę a matka – dziecko. Wielu ludzi zwraca się do Boga, modlą się, chcą coś od Niego nie znając Go. Ich modlitwy jednak pozostają bez odpowiedzi. Czemu? – Ani oni nie znają Boga, ani On ich nie zna. Inni nie modlą się, lecz orzą, sieją, wskutek czego na ich polach rodzi się obfity plon. Oni pracują i trudzą się. Ich praca jest modlitwą. Oni znają Boga poprzez żytnie ziarno, stworzone przez Niego i obrabiając/ je, łączą się z Jego stwórcą. W ten sposób oni znają Boga i Bóg zna ich. Jeśli dwaj przyjaciele chcą zachować swoje relacje, nie rozdzielać się, z jakiegokolwiek kierunku myśli i pragnień by wychodzili, powinni oni zawsze spotykać się w centrum ”A”, w realności Życia.
 
Rozmawiając o Chrystusie, wielu uważa Go za wielkiego filozofa, takiego jakich wielu było w poprzednich wiekach. Jest wielka różnica pomiędzy Chrystusem a filozofami. Chrystus postawił sobie za zadanie uratowanie ludzkości, a filozofowie – by jej ulżyć. Kiedy Chrystus ratując ludzi, wyciąga ich ze świata i wprowadza ich do Swojego świata. Kiedy filozofowie chcą ulżyć ludziom, to jeśli są głodni, przynoszą im chleba, lecz pozostawiają ich, by żyli w ich starym domu. Przy czym ten chleb wystarczy im tylko na jeden dzień, następnego dnia znajdą się w takich samych warunkach – głodni i nieszczęśliwi. Chrystus wprowadza człowieka w rzeczywistości Życia – w obfitości, tam gdzie woda ciągle tryska. Chrystus prowadzi człowieka do źródła, skąd on sam może pić, kiedy zechce i ile chce. Jest on zapewniony na całe życie. Jeśli człowiek pozwoli, aby inni ludzie przynieśli mu ulgę, to dziś przywiozą mu oni szklankę wody, ale jutro on znów będzie spragniony. Zastosujcie filozofię Chrystusa, byście mieli prawdziwe osiągnięcia. Bez tej filozofii również będziecie mieć osiągnięcia, lecz będą to osiągnięcia chorego, ignoranta, słabego. Przy takich osiągnięciach człowiek ciągle będzie spełniał obce pragnienia. Obce pragnienia nie prowadzą do dobrego zakończenia. Ktoś zajmuje się budową domów. Wybuduje dwa-trzy domy, wynajmie je ludziom i każdego miesiąca idzie zebrać opłaty od swoich najemców. Zbudował te domy pod wpływem innych, a nie zgodnie ze swoim pragnieniem a potem żałuje, że przysparzają mu tylko wielkich nieprzyjemności. Krytyk jest kimś podobnym, idzie od człowieka do człowieka i krytykuje, tzn. zbiera pieniądze za wynajem. Jeden dom wystarczy człowiekowi. Ten dom to jego ciało, w którym on żyje. Jeżeli może stać się panem swego ciała, to wykonał on zadanie swojego życia.
 
A więc, jeżeli człowiek chce stać się panem samego siebie, powinien przyjąć nowe idee i je zastosować. Przyjmując nowe idee powinien on zrezygnować ze starych. Stare i nowe idee nie mogą współistnieć razem. Jeżeli one spotykają się gdzieś, z pewnością pomiędzy nimi dojdzie do sprzeczki. Dopóki nie opuścicie swoich starych domów, nigdy nie wejdziecie do nowych. Opuśćcie swoje stare niehigieniczne domy i wprowadźcie się do nowych, które są jasne, obszerne i higieniczne. By doszło do takiej przeprowadzki, powinniście praktykować. Bez praktyki nie ma osiągnięcia. Człowiek jest niezadowolony ponieważ nie praktykuje. Niezadowolenie pokazuje, że wciąż brakuje centrum. – „Nie mogę się modlić”. – Brak ci centrum. – „Nie mogę myśleć”. – Brak ci centrum. – „Brak mi dyspozycji”. – Brak ci centrum. – „Co mam zrobić?”. – Nakreśl okrąg, przeprowadź trzy proste przez okręg, rozmyślaj nad nimi, rozmyślaj nad centrum, aż ta idea stanie się żywa dla ciebie. – „Czemu nie dostaję odpowiedzi na swoje modlitwy?”. – Bo nie jesteś gotowy ofiarować wszystkiego Panu. Kiedy człowiek ofiaruje wszystko Panu, jego modlitwa będzie przyjęta. Kiedy wyrzeknie się siebie i poświęci wszystko dla Boga, człowiek znów otrzymuje wszystko to, co stracił. Tak samo stało się ze sprawiedliwym Jonaszem. On cierpiał, stracił cały swój majątek, synów, córki, lecz gdy wyrzekł się samego siebie i swojego życia dla Pana, wszystko zwrócono mu, lecz jeszcze lepsze i bardziej obficie.
 
Pewien Amerykański kaznodzieja, dobry i honorowy człowiek, głosił nauki Chrystusa całe dwadzieścia lat pośród pogan na wyspie Cejlon. Pewnego dnia zastanawiając się nad swoim dziełem i zobaczył wielką sprzeczność. Powiedział sobie: „Całe dwadzieścia lat pracowałem, lecz niczego nie osiągnąłem, nie potrafiłem nawrócić na wiarę w Chrystusa ani jednego poganina”. Szukał on przyczyn swojego niepowodzenia w sobie i poza sobą. Niezadowolony ze swojej pracy, pewnego dnia spalił swój dyplom, zwołał zebranie wszystkich pogan i powiedział im: „Wiele czasu przemawiałem do was, lecz jest coś czego nie wykonałem, nie zastosowałem nauk Chrystusa tak, jak powinienem. Oto, Chrystus powiedział, że „Kto ma dwie suknie, niech jedną odda swemu bliźniemu, który nie ma”. Teraz weźcie z mojego domu to, co kto chce. Pozostawiam wszystko do waszej dyspozycji”. Poganie od razu poszli do jego domu i każdy wziął to, czego potrzebował – stół, krzesło, ubrania. Kiedy kaznodzieja powrócił do domu, niczego nie znalazł – jego dom był kompletnie pusty. Mimo to odczuł wielką ulgę, że wykonał coś z nauki którą głosił. Wtedy dwaj poganie zwrócili się do Chrystusa i stali się prawdziwymi naśladowcami Chrystusa. Pozostali poganie zaczęli myśleć nad tym, co zrobili i jeden po drugim zaczęli zwracać kaznodzieji to, co zabrali z jego domu. Oni zrozumieli, że nie postąpili dobrze. Pokochali swojego kazdnodzieję i zaczęli regularnie odwiedzać jego kazania i stosować to, co im mówił. Co to pokazuje? – Że człowiek powinien być sprawdzany.
 
Powiecie: „Dobrze jest, jeżeli wszystko co człowiek stracił, będzie zwrócone. A jeśli nie będzie zwrócone?”. – Czy będzie zwrócone czy nie, osiągnięcie polega na nawróceniu dwóch pogan do Boga. Jako dusze kosztują oni znacznie więcej niż jakiekolwiek dobra materialne. Zatem, natrafiając na pewne sprzeczności człowiek powinien przejść przez centrum i potem poszukać przyczyny tej sprzeczności. Człowiek zdobędzie prawdziwą wiedzę o świecie tylko przechodząc drogę zaawansowanych, Rozumnych istot. Inaczej mówiąc, kiedy przebudzi się w nim Boski początek. To oznacza: U ludzi to niemożliwe, lecz u Boga wszystko jest możliwe[1]. Rzeczy niemożliwe na peryferiach stają się możliwe w centrum.
 
Teraz, gdy przyszliście na Ziemię, powinniście regulować swoje myśli, pragnienia i uczynki. To możecie osiągnąć w jednej chwili lecz tylko wtedy, gdy człowiek żyje w centrum. I wtedy jeżeli człowiek nie zaprzęgnie swoich bogactw, wiedzy, swoich myśli, uczuć i możliwości w jakąś wielką pracę, żyje on (marnując bez sensu)/(wcale nie wykorzystując) dobre warunki. Jeżeli stodoła człowieka jest pełna koni, które on tylko karmi, nie zaprzęgając ich do pracy, to są one bezużyteczne. Skoro człowiek karmi konie, powinien korzystać z ich pracy. Jeśli nie może ich wykorzystać, niech lepiej wypuści je na wolność do lasu. Bezsensowne jest to, by człowiek posiadał konie, opowiadał o ich rasie, pokazywać je ludziom i nie korzystał z nich. By człowiek nadał sens swojemu życiu, powinien posiadać centrum. Bez centrum będzie on upadał, wstawał niczego nie rozumiejąc. Wszyscy utalentowany, genialni ludzie, wszyscy święci posiadają centrum swojego życia, wskutek czego tworzą oni naukę, muzykę, poezję, sztukę i pomagają ludzkości. Ich życie posiada sens zewnętrznie i wewnętrznie.
 
Dziś wszyscy ludzie znajdują się przed tym centrum i boją się przez nie przejść. Dlaczego? – Bo to centrum jest gorące. Jeśli przejdą przez nie, stopią się. Co złego jest w stopieniu się? Jeśli jesteście lodem stopicie się i przewrócicie się w wodzie. Jako lód byliście bezwładni, myśleliście tylko o sobie, lecz jako woda zaczynacie zaspokajać pragnienia wszystkiemu, co napotykacie na swojej drodze – roślin, drzew, zwierząt i ludzi. Wszyscy was witają i życzą wam dobrej drogi do morza. Co jest lepsze dla człowieka – siedzieć w jednym miejscu czy poruszać się ciągle? Życie świadomością jest ruchem ku wielkiemu centrum. Jeśli zatrzymacie ruch świadomości, człowiek staje się lodem i mówi, że życie nie ma sensu. Gdy życie człowieka straciło sens, jego ratunkiem jest znalezienie centrum. Tam on doświadczy i zrozumie czy jego myśli i pragnienia są stabilne, jaki jest ich kierunek ruchu itd.
 
Wielu opowiada o swojej przeszłości. Przeszłość to przeżytek z dawnych czasów. Powinna być realizowana teraźniejszość. Jeżeli nie jest ona realizowana, wtedy traci ona swój sens, tak jak jezioro wyparowuje, gdy do niego nie przypływa woda, która by je odświeżała. Gdy brak jest przypływów, jezioro z pewnością wyparuje. Zatem, dopóki człowiek żyje ze swoimi starymi pojmowaniami i ciągle mówi o cierpieniach Chrystusa, o Jego życiu, a nie stosuje w praktyce Jego Słów, wkrótce on wyparuje, zacznie przypominać wyschłe jezioro. By nie doszło do tego stanu człowiek codziennie powinien realizować jedną piękną myśl i jedno wyższe pragnienie. To jest warte więcej niż wszystkie filozofie świata.
 
Jako uczniowie powinniście pracować nad sobą, (nie być jednostajnymi)/(zmieniać się). Używajcie metody pracy ze sobą, jaką jest dążenie do centrum Chrystusowego życia i połączenie się z Nim. Jeżeli się z Nim połączycie, wyregulujecie swoje myśli i pragnienia, zdobędziecie samoopanowanie. Wszystko to nada sens waszemu życiu. Każdego wieczora myślcie o celu swojego życia, a w ciągu dnia pracujcie nad realizacją tego celu.
 
Tylko Boża Miłość przynosi pełnię Życia.
 
23 października 1929 r., Sofia
 
Wykład „Centrum życia” opublikowano po raz pierwszy w zbiorze „Naturalny porządek rzeczy”, Sofia, 1939.
 
 
-------------------------------------------------------------------------
[1] Mat. 19:26